Interview With a Captain of U.T.B.F

Ahoy Captain Black!

Please, spare some time and share with our fine and dear U.T.B.F. Brotherhood, some treasure from yer life, so as the Pirate Universe know ye better…

What is yer real name, my-lord? 

My name is Paul Gourgourinis

What are yer other, everyday activities, except from sailing, plundering and dreaming?

I'm mechanical engineer.But my true passion is searching the pages of Pirate history.

Describe yerself in 5-10 words

.

Only one...Dreamer

Since when ye got interested about Pirates?

From the time i was seven years old....Since I very first watched the Retro comic movie Captain Harlock.He was a space Pirate and he was trying with his pirate spaceship to free Earth.From that moment i understood that my spirit was free,i can't forget the moment that he was hoisted his flag and said ''Hoist the flag of freedom.''

What is this specific thing ye really like about Pirates most?

The fact that some of them had the spirit of freedom.

Why ye accepted to be a U.T.B.F. Captain?

Me and my brother Jake we are the founders of this great

brotherhood. We decided to share our passion for Pirate history That’s the reason we made U.T.B.F.We want to share and search the history pages of Piracy from the moment it started.

One Dream, One Passion, Pirate History

What is yer favorite pirate weapon?

My favorite weapon is Cutlass

What is yer favorite pirate ship?

Our ship...Frigate''ARCADIA''

What is yer favorite pirate drink?

Only Rum.

What is yer favorite pirate song?

The island of Pirates...A song of Socratis Malamas

What is yer favorite pirate word or phrase?

I dare do all that may become a man,who dares more is none..

(Macbeth)

What is yer favorite item in your pirate wardrobe?

The flag of U.T.B.F. brotherhood of course!

Ye feel rather a blessed or a cursed pirate figure?

Sea will tell us one day..

Do ye believe that the pirates’ life is really fer ye?

We will find it together through the pages of Pirate History.

Granmerci Captain fer yer time and thinking on this short interview. Now, feel free to add anything you believe our noble Brotherhood would like to hear from you. Strong Sails!

I want to thank, our members for their support which is very important for us and give us strength to continue. Also i thank our captains for their great job and without them we couldn’t find so many pictures, articles and videos to share with all of you. You are awesome.

Under The Black Flag Set Sails mateys, Join us.

Read more »

17th century Text, french buccaneers from La Tortue -Tortuga So... modern.

« We have to fight you but we are brothers. We've fought for your own liberty, sailors. If you want to run the seas freely, without knowing other master than yourself, you rally under the Black Flag. Whether you are French, English, Dutchmen, Spaniards,  or Indians, slaves or free, you are our brothers. If you like your channel, feel free to keep them and returning to serve the powerful who despise you and that your death will be indifferent. Why do you look at our flag with apprehension, color scare you to? She did not, because only those who must tremble deserve our wrath. Black is our flag, and here's why, brothers: Black is the soul of the people who lords only cannon fodder. Black and burrow their plots against each other and whose only real victim is the people. Black Church that keeps people in ignorance and fear, stating butchers kings by divine right. Black suffering sailors who die under the lash if they dare to face their freedom. "

"Black will be our revenge when we become more powerful than the powerful. Black is the canon: our voice and our arms. Black is the terror of the mighty ships to thank you for those he has oppressed. If God does not want us winners, then we become our own, intoxicated by the beauty of the freedom that we embrace each day. If one day a captain takes on the appearance of Lord, he will have time to think about his misdeeds, alone on a desert island, away from the companions he has himself abandoned. The so-called divine right of kings are nothing more than bandits to whom fortune smiled and helped build a kingdom. If our fleet is more powerful than the King of France, then it will treat us like other powerful. The only difference will come from its nature as a tyrant, that we never will. "

"Welcome to the Brothers of the Coast, a cons cent, against a thousand, we will prevail because liberty is our ally and our fraternal duty. If we die tomorrow, we die the soul in peace, because if our lives would have been short, we at least have lived!


French 

« Nous venons de vous combattre mais nous sommes frères. Nous vous avons combattu pour votre propre liberté, matelots. Si vous désirez courir les mers librement, sans connaître d'autre maître que vous-même, ralliez-vous sous le Pavillon Noir. Que vous soyez Français, Anglais, Hollandais, Espagnols, Nègres ou Indiens, esclaves ou libres, vous êtes nos frères. Si vos chaînes vous plaisent, libre à vous de les garder et de retourner servir les puissants qui vous méprisent et à qui votre mort sera indifférente. Pourquoi regardez-vous notre pavillon avec appréhension, sa couleur vous effraie-t-elle ? Elle ne le doit pas, car seuls doivent trembler ceux qui méritent notre colère. Noir est notre pavillon, et voici pourquoi, frères : Noire est l'âme des seigneurs pour qui le peuple n'est que chair à canon. Noirs les complôts qu'ils ourdissent les uns contre les autres et dont la seule véritable victime est le peuple. Noire l'Eglise qui maintient le peuple dans l'ignorance et la terreur, en déclarant les rois bouchers de droit divin. Noires les souffrances des marins qui meurent sous le fouet s'ils osent regarder en face leur liberté. »

« Noire sera notre vengeance, lorsque nous deviendrons plus puissants que les puissants. Noir est le canon : notre voix et notre bras. Noire est la terreur du puissant livré à la merci de ceux qu'il a opprimé. Si Dieu ne nous veut pas vainqueurs, alors le deviendrons nous par nous-mêmes, grisés par la beauté de la liberté que chaque jour nous embrassons. Si un jour un capitaine prend des allures de seigneur, il aura tout le temps de méditer son méfait, seul sur une île déserte, loin des compagnons qu'il a lui-même abandonnés. Les prétendus rois de droit divin ne sont autres que des malandrins à qui la chance a souri et permis de construire un royaume. Si notre flotte devient plus puissante que celle du Roy de France, alors celui-ci nous traitera comme les autres puissants. La seule différence viendra de sa nature de tyran, ce que jamais nous ne serons. »

« Bienvenue parmi les Frères de la Côte, à un contre cent, à un contre mille, nous vaincrons, car la liberté est notre alliée et la fraternité notre devoir. Si nous devons mourir demain, nous mourrons l'âme en paix, car si courte qu'aura été notre vie, nous, au moins, aurons vécu ! » __________________

Read more »

Turks & Caicos islands

The first known inhabitants of the islands were Taíno Indians, who left evidence of their occupation in the form of utensils and a ball court. Locals claim that the islands were the first landfall of Columbus in 1492. Some argue for Grand Turk, where a monument casts the claim in stone.  The arrival of Europeans spelled the end for the Taínos, who had either been forced into slavery or had succumbed to European-borne diseases by the mid-16th century.

Over the next few centuries, ownership of the islands bounced between the French, Spanish and British, ending finally with Great Britain. Despite the colonial struggle for power, the islands' development slowed down as they were not on the main sailing routes, possessed no gold or decent anchorage's and lacked sufficient rain to grow sugar. The islands' remained virtually uninhabited until 1678, when a group of Bermudans settled and began extracting salt and logging trees. Salt traders cleared the land and created the salinas (salt-drying pans) that still exist on many islands. The majority of the salt went aboard boats to supply the cod-fishing industries of New England and the Maritime Provinces of Canada.
  
The Bermudans prospered, getting the attention of the Spanish and Bahamian government.  In 1766 the latter extended its jurisdiction to include the islands. Like their northerly neighbors, the Turks and Caicos became a base for pirates, who were not averse to robbing the wealthy salt merchants' homes. The pirates' evil acts provoked a French attack in 1753, and France claimed the islands. The French were repelled the following year by a British warship from the Carolinas, though the French briefly occupied Grand Turk again in 1778 and 1783.
  
Following the American War of Independence, the Bermudans on the islands were joined by a group of colonial loyalists, who established cotton plantations. The loyalists brought their slaves, but the plantation era was short-lived: by 1820, the cotton crop had failed, and the majority of planters had moved on. Many left their slaves behind, and eventually they too became salt-rakers.
  
The archipelago's political fortunes continued to fluctuate. It became a formal part of the Bahamas in 1799, but in 1848, following a petition by the Turks & Caicos residents, it became self-governing under the guidance of the Governor of Jamaica. In 1872 the islands were annexed to Jamaica and remained tied to Jamaica until 1962, when they were again linked to the Bahamas. In 1973 the Turks & Caicos became a separate Crown Colony of Great Britain.

The islands' history over the past five decades has been quiet, though there was much excitement when astronaut John Glenn landed down just off Grand Turk in 1962. At about the same time, the islands were 'discovered' by seven millionaires (including Teddy Roosevelt III and a couple of the DuPonts), who leased land from the British government and built a small airstrip for their private planes and a deep-water anchorage for their yachts. Meanwhile, Count Ferdinand Czernin, son of the last prime minister of the Austro-Hungarian empire, scouted a tiny dot on the map called Pine Cay, on which he planned a Walden Pond-like resort; after his death it became the exclusive Meridian Club resort. Then, in 1984, Club Med opened their resort and the Turks & Caicos started to boom.

Read more »

Το Φαινόμενο της Πειρατείας στα Δωδεκάνισσα και τις Κυκλάδες

Το φαινόμενο της πειρατείας συνδέεται άμεσα με την εμφάνιση και την ανάπτυξη της ναυτιλίας. Από τότε που οι άνθρωποι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στα θαλάσσια ταξίδια —όχι μόνον «κατ εμπορίαν» αλλά και «θεωρίαν»— έχουμε μαρτυρίες για αρπαγές και ληστείες στο θαλάσσιο χώρο.

Στην Οδύσσεια (γ 74-77) ο Νέστορας ρωτώντας τον Τηλέμαχο και την Αθηνά-Μέντη για ποιο λόγο βρέθηκαν στην Πύλο, λέει τα εξής:

«... μήπως για δουλειά ή πάτε έτσι στην τύχη
καθώς οι κλέφτες που γυρνούν στα πέλαγα και φέρνουν
στους ξένους τόπους συμφορές και τη ζωή τους παίζουν;…»
(μετάφρ. Ζ. Σιδέρη)

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του αναφέρει ως πρώτους πειρατές τους Φοίνικες και τους Κάρες, αλλά επιπλέον παρουσιάζει το φαινόμενο της πειρατείας να ενδημεί στη νησιωτική Ελλάδα: «Γιατί τον παλιό καιρό τόσο οι Έλληνες όσο και οι βάρβαροι που κατοικούσαν την ήπειρο κοντά στη θάλασσα, αφότου άρχισαν συχνότερα να περνούν με καράβια ο ένας ενάντια στον τόπο του άλλου, το γύρισαν στη ληστεία, έχοντας αρχηγούς άντρες που δεν ήτανε βέβαια από τους πιο ασήμαντους, για το ίδιο τους το κέρδος και για να βρούνε συντήρηση για τους πιο αδύνατους και πέφτοντας απάνω σε πολιτείες ανοχύρωτες, που ήταν μάλλον συμπλέγματα από χωριά, λεηλατούσαν και κέρδιζαν έτσι το περισσότερο βίος τους, εφόσον τέτοια δουλειά δε λογιζόταν ακόμα ντροπή, αλλά απεναντίας τους έδινε και κάποια δόξα». (Θουκ. Ιστ. Α, 5 -μετ. Ε. Λαμπρίδη).

Τον 5ο αι. που η Αθήνα φτάνει στο αποκορύφωμα της ακμής της και η Α’ Αθηναϊκή συμμαχία μετατρέπεται σε ηγεμονία των Αθηνών, το φαινόμενο της πειρατείας παρουσιάζει ύφεση, καθώς οι Αθηναίοι επιβάλλουν την κυριαρχία τους στο χώρο του Αιγαίου. Την περίοδο όμως του Πελοποννησιακού πολέμου, εξαιτίας των πολεμικών επιχειρήσεων και της πολιτικοοικονομικής αστάθειας αυτών που συμμετείχαν στον πόλεμο, η πειρατεία ανθεί. Αθηναίοι και Σπαρτιάτες επιδίδονται και οι ίδιοι σε ληστρικές επιδρομές ο ένας εναντίον του άλλου.

Στο μεγαλύτερο μέρος του 4ου αι. φαίνεται πως οι πειρατές κυριαρχούν στο Αιγαίο. Ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό τονίζει τα προβλήματα που δημιουργούνται για το διαμετακομιστικό εμπόριο των Αθηναίων και ειδικότερα τις επιπτώσεις στις τιμές των προϊόντων. Οι ακτές της Ιωνίας, της Αφρικής, της Σικελίας, αλλά και αρκετά νησιά του Αιγαίου, μετατρέπονται σε πειρατικά ορμητήρια.

Στα χρόνια της ακμής της Μακεδονίας και στη συνέχεια των ελληνιστικών μοναρχιών η πειρατεία εξασθενεί. Λέγεται μάλιστα ότι ο Πτολεμαίος Φιλάδελφος είχε οργανώσει και μία ειδική ναυτική μοίρα, για να αντιμετωπίζει τις επιδρομές των πειρατών. Όταν όμως τα ελληνιστικά κράτη αρχίζουν να παρακμάζουν, το φαινόμενο παίρνει μεγάλες διαστάσεις.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή οι Ρωμαίοι οργανώνουν αλλεπάλληλες επιχειρήσεις, για να απαλλάξουν τους θαλάσσιους δρόμους από τη μάστιγα της πειρατείας. Ο Πομπήϊος ήταν αυτός που κατέστρεψε τα «ληστήρια» της Σικελίας, της Σαρδηνίας, της Ιταλίας και του Ελλαδικού χώρου το 67 π.Χ. Κατά τον 2ο και 3ο αι. μ.Χ., όταν πλέον η Μεσόγειος έχει μεταβληθεί σε ρωμαϊκή λίμνη, η ναυσιπλοΐα πραγματοποιείται κατά κανόνα με ασφάλεια

.

Στα βυζαντινά χρόνια οι πειρατικές επιδρομές απασχολούν συχνά τον αυτοκρατορικό στόλο. Ιδιαίτερα τον 9ο αι. το φαινόμενο έχει αναπτυχθεί σε βαθμό ανησυχητικό. Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα η Κρήτη αποτελεί ορμητήριο πειρατών ακολουθούν η Σικελία και η Συρία. Η Πελοπόννησος και τα νησιά δεινοπαθούν. Αρκετά νησιά υποχρεώνονται να πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους πειρατές. Η κατάσταση οξύνεται στα τέλη του 9ου αι. και στις αρχές του 10ου. Το 904 μ.Χ. ο Λέων ο Τριπολίτης, χριστιανός εξωμότης, με ισχυρό πειρατικό στόλο επιχειρεί να διεισδύσει στον Ελλήσποντο. Τελικά στρέφεται προς τη Θεσσαλονίκη και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς την καταλαμβάνει. 

Ο Ιωάννης Καμενιάτης, αυτόπτης μάρτυρας, αφηγείται με πολύ ενάργεια τις σφαγές, τις λεηλασίες και τις αιχμαλωσίες που ακολούθησαν. Οι αιχμάλωτοι ανέρχονταν σε 22.000 και ήταν στην πλειοψηφία τους νέοι. Η αυτοκρατορία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση όχι μόνο με στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά και με διαπραγματεύσεις. Ο Λέων ο Χοιροσφάκτης, εκπρόσωπος του αυτοκράτορα, καυχιέται ότι κατόρθωσε να εξαγοράσει από τους Άραβες 120.000 αιχμαλώτους. Η πληροφορία αυτή δείχνει το μέγεθος των καταστροφών που υφίστατο το Βυζάντιο την εποχή αυτή από τους πειρατές.

Ο 11ος αι. είναι για την αυτοκρατορία περίοδος κρίσης. Η αγροτική κοινότητα καταστρέφεται, οι δυνατοί ενισχύονται υπέρμετρα, οι διαμάχες ανάμεσα στις μερίδες της αριστοκρατίας εντείνονται, ενώ οι Δυτικοί, οργανώνοντας τις Σταυροφορίες, λυμαίνονται τα εδάφη του Βυζαντίου. Η Βενετία —θα ακολουθήσουν αργότερα και άλλες ιταλικές πόλεις— αποκτά οικονομικά προνόμια στη βυζαντινή επικράτεια. Οι εξωτερικοί εχθροί πολλαπλασιάζονται και οι Σελτζούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται οριστικά στη Μ. Ασία.

Τον 12ο αι. το Αιγαίο δεν παρέχει καμία ασφάλεια στους ταξιδιώτες. Η οικονομική διείσδυση των ιταλικών πόλεων στην Ανατολή και τελικά ο έλεγχος του εμπορίου από τη Δύση καθόρισε και την πορεία της αυτοκρατορίας ως ναυτικής δύναμης. Οι μεταρρυθμίσεις εξάλλου των Κομνηνών που αφορούσαν την χρηματοδότηση του στρατού και του στόλου επιτάχυναν την εξασθένιση των θεμάτων και συνεπώς τη θαλάσσια άμυνα του κράτους. Ουσιαστικά η αυτοκρατορία αδυνατεί να διασφαλίσει τους θαλάσσιους δρόμους, εφόσον δε διαθέτει ισχυρό ναυτικό, πράγμα που επιτρέπει στους πειρατές να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.

Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204), ο διαμελισμός των εδαφών της αυτοκρατορίας και η δημιουργία λατινικών κρατών στην Ανατολή είναι γεγονότα που ευνοούν ακόμη περισσότερο την πειρατική δράση, που συνεχίζεται στην ίδια περίπου έκταση και ένταση ως την Άλωση.

Από τον 15ο αι. και μετά οι ελληνικές θάλασσες συχνά μεταβάλλονται σε πεδίο πολεμικών αναμετρήσεων χριστιανών και Οθωμανών. Η επεκτατική πολιτική των Τούρκων προκάλεσε μόνο με τους Βενετούς επτά πολέμους σε διάστημα τριών αιώνων, που όλοι τους βέβαια είχαν ως στόχο τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Η κατά τόπους έκρυθμη κατάσταση που δημιουργούνταν διαιώνιζε και την πειρατική δραστηριότητα.

Εξάλλου από τον 17ο αι. ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ Άγγλων και Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί έναν επιπρόσθετο αρνητικό παράγοντα, με αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί στις θάλασσες μία κατάσταση σχεδόν ανεξέλεγκτη. Τούρκοι, Φράγκοι και πειρατές επιβάλλουν στους πληθυσμούς του Αιγαίου τον 16ο και 17ο αι. ένα καθεστώς στυγνής τυραννίας και εκμετάλλευσης. Η τούρκικη αρμάδα με τον Kαπουδάν-πασά εμφανίζεται στα νησιά μία φορά το χρόνο για να εισπράξει το χαράτσι. Το υπόλοιπο χρονικό διάστημα οι κάτοικοι είναι εκτεθειμένοι στην αρπακτικότητα των πειρατών. Οι αρχικουρσάροι σε πολλά νησιά ασκούν εξουσία και εισπράττουν φόρους. Οποιοσδήποτε τολμήσει να αντισταθεί εξοντώνεται.

ΧΑΪΡΕΝΤΙΝ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΣΤΡΟΥ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ - ΣΠΥΛΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ - Η ΠΑΡΑΔΩΣΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΠΥΛΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ Ο ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Η ανάγκη για επιβίωση εξωθεί ολόκληρα νησιά σε συνθηκολόγηση με τους πειρατές. Κι αυτή τους η στάση όμως δεν τους λυτρώνει από τα δεινά, γιατί οι Τούρκοι με τη σειρά τους τους κατηγορούν ότι υποθάλπουν την πειρατεία. Οι Κυκλαδίτες αρκετές φορές, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους προσπάθησαν να προστατέψουν τις τουρκικές αρχές αναλογιζόμενοι το μένος του Kαπουδάν-πασσά, όταν θα ερχόταν στα νησιά και θα μάθαινε πως αδιαφόρησαν για την τύχη κάποιου εκπροσώπου της εξουσίας στη διάρκεια της πειρατικής επιδρομής. Έτσι συνέβαινε συχνά —αν και οξύμωρο— να προστατεύουν τους ίδιους τους δυνάστες τους.
 

Ο μοναχός Urbano de Parigi αναφερόμενος στη Σύρο (17ος αι.) δίνει την πληροφορία πως οι κάτοικοι, μόλις αντικρίσουν κάποιο πλοίο, τρέχουν να κρυφτούν στο εσωτερικό του νησιού. Οι Τούρκοι χλευαστικά τους αποκαλούν λαγούς. Επίσης ο περιηγητής Paul Lucas, εκπρόσωπος του βασιλιά της Γαλλίας, κατά την επίσκεψη του στην Ίμβρο διαπιστώνει ότι οι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τα παράλια και ζουν σε πύργους στα μεσόγεια. Ο φόβος τους μάλιστα είναι τόσο μεγάλος, ώστε και οι πόρτες των σπιτιών απέχουν πολύ από το έδαφος και ανεβαίνουν με ξύλινες σκάλες που τις νύχτες τις σηκώνουν, για να προστατευθούν από κάποια αιφνιδιαστική επίθεση.

Η εγκατάλειψη των παραλιακών περιοχών και η εγκατάσταση σε ασφαλέστερα μέρη είναι φαινόμενο που παρατηρείται συχνά στα χρόνια της σκλαβιάς και ιδιαίτερα σε περιόδους που η πειρατεία ανθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο εγκαταλείφθηκαν σταδιακά οι παραλιακοί συνοικισμοί της Θάσου —συμφώνα με την άποψη του Απ. Βακαλόπουλου— και οι κάτοικοι μετακινήθηκαν προς το εσωτερικό του νησιού, ενώ άλλοι οικισμοί καταστράφηκαν από τους πειρατές. Ο Θεολόγος και η Παναγία —μεγάλα χωριά— χτίστηκαν σε τοποθεσίες που παρέχουν στους κατοίκους μια σχετική ασφάλεια. Συχνά όμως οι πειρατές—και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στη Θάσο— δε δίσταζαν να προχωρούν στα μεσόγεια και να ληστεύουν απομακρυσμένους από τη θάλασσα οικισμούς.

Τον 16ο αι. αλλά ιδιαίτερα τον 17ο αι. η πειρατεία φαίνεται πως αποτελεί κανόνα της καθημερινής ζωής. Από τον Θερμαϊκό ως τη Μάνη και το Λιβυκό πέλαγος τα πειρατικά καράβια παραμονεύουν, για να δράσουν την κατάλληλη στιγμή. Οι ελληνικές ακτές με τους βράχους, τις σπηλιές, τα δάση και τους αθέατους όρμους αναδεικνύονται σε ιδανικά κρησφύγετα. Ο περιηγητής Deshayes συμβουλεύει τους ταξιδιώτες για Κωνσταντινούπολη να αποφεύγουν το ταξίδι με πλοίο, μολονότι στοιχίζει φθηνότερα, γιατί οι πειρατές καραδοκούν ανάμεσα στην Κρήτη και την Πελοπόννησο.

ΚΑΒΟ ΜΑΤΑΠΑΣ Ή ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΤΑΙΝΑΡΟΝ - ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΓΥΘΕΙΟΥ - ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΛΙΜΑΝΙ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ - ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΓΡΑΜΒΟΥΣΑ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ - ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΛΙΜΑΝΙ - Η ΚΟΙΝΗ ΕΣΤΙΑΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΤΟ ΜΕΛΗΤΕΡΟ ΜΠΕΛΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Τα πληρώματα των καραβιών, όταν έπλεαν σε ελληνικές θάλασσες, ήταν σε συνεχή ετοιμότητα· οποιοδήποτε πλοίο εντόπιζαν στον ορίζοντα επιχειρούσαν να το αποφύγουν, ακόμη κι αν είχε φιλική σημαία. Άλλωστε ήταν γνωστό το τέχνασμα των πειρατών να υψώνουν παραπλανητικά τη σημαία κάποιας γνωστής ναυτικής χώρας.
Πάντως τα πειρατικά πλοία συχνά υπερείχαν από τα άλλα σε δύναμη και σε πλήρωμα. Οι πειρατές χρησιμοποιούσαν μικρά σχετικά σκάφη, με μέσο όρο σαράντα κανόνια αλλά με πλήρωμα πολυάριθμο. Οι «φούστες», μικρά και ευκίνητα πλοία, που εξορμούσαν από τη Β. Αφρική, χαρακτηρίζονται από τον Κ. Σάθα στον πρόλογο του στο Χρονικό του Γαλαζειδίον ως «πλοία του Σατανά».

Σ’ όλα τα νησιά και στις παράκτιες περιοχές υπήρχαν παρατηρητήρια, «βιγλαριά», απ’ όπου οι «βιγλάτορες» παρακολουθούσαν τα καράβια που πλησίαζαν στη στεριά, Μόλις διέκριναν κάποιο πλοίο, την ημέρα ειδοποιούσαν τον πληθυσμό υψώνοντας, συνήθως, κάποια σημαία και τη νύχτα έριχναν αναμμένους δαυλούς. Βέβαια κάτι ανάλογο έκαναν και οι πειρατές στα δικά τους μέρη, αλλά, κατά κανόνα, όχι για να προφυλαχτούν από κάποιον εχθρό παρά για να ληστέψουν κάποιο ανυποψίαστο καράβι.

ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΕ ΣΤΕΡΙΑΝΟ ΚΑΡΑΟΥΛΙ ΑΡΠΑΓΗΣ ΠΛΟΙΑΡΙΟΥ

Ο Κυρ. Σιμόπουλος καταχωρεί στο έργο του “Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα” ένα δημοτικό τραγούδι από τη συλλογή του Γ. Ιωάννου, που δείχνει την οργή και την αγανάκτηση των Ελλήνων για όσα υφίστανται από τη θηριωδία και την αρπακτικότητα των πειρατών.

” Ήλιε που βγαίνεις το ταχύ, σ’ ούλον τον κόσμον δούδεις,
σ’ ούλον τον κόσμο ανάτειλε, σ’ ούλη την οικουμένη
στω Μπαρμπαρέσω τις αυλές, ήλιε μην ανατείλεις.
Κι αν ανατείλεις, ήλιε μου, να γοργοβασιλέψεις,
γιατί έχουν σκλάβους έμορφους, πολλά παραπονιάρους
και θα γραθούν οι γιαχτίδες σου πο τω σκλαβώ τα δάκρυα. “

Είναι γεγονός ότι κατά την περίοδο της τουρκικής κατάκτησης επιδίδονται στην πειρατεία, στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, άνθρωποι κάθε εθνικότητας και θρησκεύματος’ ανάμεσα τους και οι Έλληνες, Οι πιο φημισμένοι ήταν οι Μανιάτες. Τη Μάνη την ονόμαζαν Μεγάλο Αλγέρι. Τον 18ο αι. η Μάνη αποκλειστικά ζει από τις πειρατικές επιδρομές. Αν και τα πλοία τους κάποιοι σύγχρονοι τους τα χαρακτηρίζουν «σαπιοκάραβα», η δράση τους είναι γνωστή ήδη από τον προηγούμενο αιώνα. Όταν δεν ταξιδεύουν με τα καράβια τους, ενεδρεύουν κρυμμένοι στους βράχους των ακτών της Μάνης περιμένοντας να παρασυρθεί κάποιο καράβι στην ακτή από την κακοκαιρία. Λέγεται ότι ακόμη και οι Μανιάτες κληρικοί έπαιρναν μέρος σ’ αυτές τις επιχειρήσεις. Στα τέλη μάλιστα του 18ου αι. οργάνωσαν επιδρομή ενάντια στην Αμοργό και την κατέλαβαν.

ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ

Ο νεαρός κουρσάρος απ’ το Οίτυλο της Μάνης
(δημώδες)
<<Για κούρσο ετοιμάζομαι, ρε μάνα για να πάω,
τον κίνδυνο μοιράζομαι, δεν έχω τι να φάω.
Η φτώχεια με κατάντησε, τα πλοία να κουρσεύω,
να περπατώ στα κύματα, εχθρούς μου να μαγεύω.
Αφήνω την σπηλιάκα μου, και την αητοφωλιά μου,
μαζί με τα συντρόφια μου, και την αρματωσιά μου.
Ξανοίγομαι στα πέλαγα, στης βάρκας μου το χάδι,
και σαν γυρνώ στο Βοίτυλο, την κουβαλά καράβι.
Ανθρώπους δεν σκοτώνουμε, πεθαίνουν απ’ τον τρόμο,
άλλοι βουτούν στην θάλασσα ανοίγοντας τον δρόμο.
Και το καράβι παρατούν, στα χέρια τα δικά μας,
και ‘μεις ανοίγουμε πανιά, να πάμε στην σπηλιά μας.
Την κουρελού να στρώσουμε, και φως με την λυχνάρα,
τον κούρσο να μοιράσουμε, χωρίς φωνή κι αντάρα.
Η φτώχεια τους κατάντησε, τα πλοία να κουρσεύουν,
ολημερίς στα πέλαγα, τον κούρσο τους γυρεύουν.
Αν τύχη και με πάρουνε τα όπλα των εχτρών μου,
στο Βοίτυλο μη κλάψουνε, στους πύργους των δικών μου.
Από μικροί ‘μεις μάθαμε, θάνατο ν’ αψηφάμε,
και μες την μάνα θάλασσα, να ζήσουμε ζητάμε.
Εκεί θ’ αφήσω την πνοή, που μου ‘δωσε η φύση.
και το ταλαίπωρο κορμί, τα ψάρια θα ταΐσει.Η θάλασσα αντρειεύεται
κι όλο παλεύει με τους βράχους
έτσ’ αντρειεύομαι κι εγώ
κι όλο παλεύω με τους Βλάχους
και τα βουνά αντρειεύονται
κι όλο παλεύουν με τα χιόνια
ετσά κι εγώ με τους οχτρούς
θα αντρειεύομαι αιώνια
και η Τουρκιά δεν πάτησε,
σ’ ούλη της Μάνης τα χωριά
τί άλλο καλό δεν μάθαμε,
πιο κάλιο από την λευτεριά.>>
Πρόκειται για παραδοσιακό μανιάτικο τραγούδι που τραγουδιόταν
πριν από τετρακόσια χρόνια από Μανιάτες πειρατές.

Μέσα στο 18ο αι. οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι και οι εξεγέρσεις των Ελλήνων, απόρροια των πολέμων, ώθησαν κι άλλους Έλληνες στην πειρατεία. Μετά τα Ορλωφικά και λίγο αργότερα, όταν ο Λάμπρος Κατσώνης μ’ ένα στολίσκο πειρατικό γίνεται ο εφιάλτης των Τούρκων, πολλά πειρατικά πλοία στο Αιγαίο είναι Ελληνικά.

Όπως φαίνεται, την περίοδο της τουρκικής κατάκτησης, η πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες είναι μία κατάσταση μόνιμη. Για όσα όμως υπέφεραν οι ελληνικοί πληθυσμοί ευθύνη έχουν και οι χριστιανικές δυνάμεις της Ευρώπης. Η στάση που κράτησαν, ως ένα βαθμό, νομιμοποιούσε τη δραστηριότητα των πειρατών, αφού κατά καιρούς είχαν συναλλαγές με τους πειρατές. Η Βενετία φερ’ειπείν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Ηρακλείου από τους Τούρκους είχε στρατολογήσει πειρατές για να αμυνθεί. Οι Ρώσοι, όταν κατέβηκαν στο Αιγαίο (18ος αι.), είχαν επανδρώσει τα πλοία τους και με πειρατές από τη Μάνη, την Πρέβεζα και άλλες περιοχές. Ευρωπαίοι διπλωμάτες φανερά συναλλάσσονταν με ομοεθνείς τους, συνήθως, πειρατές. Ο Π. Ζερλέντης υποστηρίζει ότι Ιησουΐτες και Καπουτσίνοι εμπλέκονταν στην πειρατεία. Καθολικοί ιερείς δέχονται ως προσφορές για τις εκκλησίες πειρατικές λείες και ομόθρησκους τους πειρατές τους ενταφιάζουν στους περιβόλους των ναών.

ΜΠΡΙΚΙ - ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΕΥΚΙΝΗΤΟ - ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ

Σημαντική πτυχή του φαινομένου, που αιτιολογεί εν μέρει και την έκταση που πήρε η πειρατεία στα χρόνια της τουρκικής κατάκτησης, είναι οι συναλλαγές πειρατών και εμπόρων, ντόπιων και μη. Η εκποίηση της λείας απέφερε τεράστια κέρδη στους εμπόρους, αλλά διατηρούσε σε υψηλά επίπεδα και τις πειρατικές επιδρομές, εφ” όσον υπήρχαν αγοραστές. Η Κίμωλος και η Μήλος ήταν νησιά όπου πραγματοποιούνταν τέτοιου είδους συναλλαγές. Το ίδιο όμως γινόταν και αλλού. Το Αλγέρι τον 16ο αι. είχε πληθυσμό 100.000 που ζούσε αποκλειστικά από την πειρατεία. Ακόμη ήταν μονίμως εγκαταστημένοι εκεί έμποροι από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

ΤΟ ΑΛΓΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΚΜΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ

ΓΝΩΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

• Το 18ο και στις αρχές του 19ου αιώνα η πειρατεία οργίαζε κυριολεκτικά. Εδώ θα παρακολουθήσουμε τη σχετική καταστρεπτική δράση της στο Αιγαίο.
• Η Νάξος, ως το μεγαλύτερο Κυκλαδονήσι και σχετικά πλουσιότερο, κυρίως στην κτηνοτροφία, δοκίμασε τις συχνότερες επιθέσεις τους.
• Στην Αστυπάλαια παίχθηκε μια από τις πιο δραματικές σκηνές της ιστορίας της πειρατείας στο Αιγαίο. Σε επιδρομή του Εξωμότη πρώην χριστιανού πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, από την Μυτιλίνη, Ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού, για δεύτερη φορά στην ιστορία του, ολοκληρωτικά αφανίζεται.
• 1724, 24 Οκτωβρίου: «Ερχόμενος ο καραβοκύρης ο Παναγιώτης της Περέτας με την σακολέβαν εις την Αξίαν, έτυχε από ριζικόν ανάμεσα την Μύκονον και την Αξίαν και τους έπιασε και τους σκλάβωσε ο Καπετάν Τζουανίνος με το καράβιν του και καπετάν Αντώνης με μιαν ταρτάνα και τους επήρεν ό,τι κι αν είχαν άσπρα, πράμα και τα ρούχα τους και τους άφησαν το καΐκι με τους ανθρώπους γυμνούς και ήλθαν εδώ εις την Αξίαν καθώς όλοι τους είδασιν».
• 1808, 15 Δεκεμβρίου: «Νύχτα επιτεθήκανε οι σπαντίδοι σ’ ένα άλλο καΐκι του Μιχελή Ρεΐζη, λίγο έξω από την Τήνο, ενώ αρμένιζε για την Αξία. Οι κουρσάροι σέρνοντας κατόπιν το πλεούμενο, φτάσανε στην Αντίπαρο. Εκεί ληστέψανε όλους τους επιβάτες του και δεν τους άφησαν παρά μόνον την ψυχήν και τα παλαιόρουχα που φορούσαν».
• Ναξία, 1816, 2 Απριλίου: «Ένα άλλο κουρσάρικο με Μανιάτες πειρατές σε επιδρομή του στη Σκινούσα αιχμαλωτίζει μια βάρκα με το πλήρωμά της και την οικογένεια του Γιωργάκη Μπαρδάκα, σούδιτου Ρώσου, σαν ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τη Νάξο. Ξεγυμνώνουν τον Μπαρδάκα με τη συντροφιά που έρχεται στη Χώρα της Νάξου» (Bislut, «Archipelagus turbatus», Istanbul 1982).
• Από ανέκδοτο ημερολόγιο του αγγλικού προξενείου στη Νάξο στα 1811 μαθαίνουμε για το Γάλλο κουρσάρο Τζουστινιάνι και τη δράση του στη Νάξο. Ο κουρσάρος Tζουστινιάνι, σύμφωνα με επιστολή τής 30ής Ιουλίου του 1812 κάποιου Αξιώτη, «τρεις μήνες εδώ κατακαθητός με τα αρμαμέντα του και πιάνει και ψηλαφά τα γράμματα -σαν να ήταν κύριος πλέον του τόπου, καθώς θέλετε πληροφορηθεί εις πλάτος από τα γράμματα όπου σας στέλνω με τον κουρσαμένον πραγματευτήν ονόματι Εμμανουήλ Σεργόπουλον και εκ στόματος του Mr Cardrigt, πραγματευτού Εγγλέζου, όπου εκουρσάθη ωσαύτως απ’ έξω από την Μήλον από ένα άλλον κουρσάρικον με παντιέρα ιτάλικα…».
• 1734, Πάρος. Υπήρξαν περιπτώσεις κουρσάρων και πειρατών που βαριεστημένοι από την πειρατική ζωή, αποφάσιζαν, αφού παντρεύονταν στα νησιά, να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Για να νομιμοποιήσουν όμως αυτόν τον αποχρωματισμό τους, ιδιαίτερα οι πειρατές, έπρεπε να εφοδιαστούν με κατάλληλο έγγραφο από τη νοταρία του τόπου τους. Τέτοια έγγραφα έχουμε αρκετά των ετών 1734, 1741, 1744 κ.ά.
• Σύρος, 1720. Στα 1720 «οι επιδραμόντες κουρσάροι επέτυχον να συλλάβουν τον παρεπιδημούντα τότε επί της νήσου καδήν και η Κοινότης ηναγκάσθη τους μεν κουρσάρους να ταΐσει και να περιποιηθεί, να εξαγοράσει δε τα ενδύματα του καδή χωρίς όμως να εξαγοράσει και τον ίδιον».
• Στα 1723 οι Συριανοί πιάνουν αιχμαλώτους δύο κακότροπους σπαντίδες (πειρατές) και τους στέλνουν στους Τούρκους, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαν. Δεν έστειλαν όμως μαζί και τα όπλα τους και οι Τούρκοι τους απείλησαν να τα στείλουν αμέσως. Πολλές φορές οι Συριανοί βοηθούσαν τους Φράγκους κουρσάρους σε βάρος των Τούρκων κι αυτό φυσικά οι Τούρκοι δεν τ’ άφηναν ατιμώρητο.
• Από έγγραφο της 23ης Ιανουαρίου 1723, μαθαίνουμε ότι ο καραβοκύρης Κωνσταντίνος Βουτζίνος «όπου επήγαινε στο ταξίδι στην Αξιά επιάστηκε από τους αναθεματισμένους τους κουρσάρους και τους έγδυσαν και τους τραβούσαν έως τις Δήλες».
• Σε άλλο έγγραφο αναφέρονται τα ακόλουθα: «Όμως με το να ευρεθούνε οι καταραμένοι οι κουρσάροι στο δρόμο τσ’ επιάσανε και τις εγδύσανε και χαθήκανε και τ’ άσπρα. Παρεκτός είχεν του γράψει η λεγομένη Νικολέττα να μην κακοκαρδίζεται πως εχαθήκανε τ’ άσπρα εωσότις η ζημία είναι δική της. Πολλάκις δε οι συλλαμβανόμενοι εδουλώνοντο και διά την εξαγοράν των εχρεούντο οι οικείοι των μεγάλα ποσά ή παρέμενον σκλάβοι επί έτη. Οι κάτοικοι της πτωχής νήσου μας καθ’ όλην την διάρκειαν της τουρκοκρατίας εβίωσαν υπό την διαρκήν απειλήν πειρατών, κουρσάρων και πάσης φύσεως κλεπτών, κακοποιών και επιδρομέων καθιστώντας την διαβίωσίν των πολύ περισσότερον δραματικήν παρ’ όσον αυτή αύτη η τουρκική δεσποτεία».
• Στους πρώτους μήνες του Ρωσοτουρκικού πολέμου παρατηρήθηκε έντονη πειρατική δράση στο Αιγαίο. Οι κυριότεροι πειρατές ήταν την εποχή αυτή οι Σφακιώτες και οι Αλβανοί, που μαζί επιτέθηκαν στα 1770 στη Σύρο. Την επιδρομή αυτή περιγράφει ο ιστορικός της Σύρου, πατέρας Δελλαρόκας.
• Στα 1771 ο τρομερός πειρατής, η φοβερή μάστιγα της εποχής, ο λήσταρχος Μητρομάρας, ο ατρόμητος, με 32 Αλβανούς προέβη σε επιδρομή κατά της Σύρου για να τη λεηλατήσει. Πληγώθηκε όμως από το νέο Αντ. Ρώσση και υποχρεώθηκε να φύγει.
• Το 1772 ο ρωσικός στόλος καταδίωξε συστηματικά τους πειρατές, που για ένα διάστημα φάνηκε να έχουν εξαφανιστεί…
• Πολλά έγγραφα αναφέρονται σε διάφορες πειρατικές επιδρομές σε απόμερους κάβους. αλλά και μες στο ίδιο το λιμάνι της Σύρου. Διάφοροι πειρατές και κουρσάροι άρπαζαν πλοία με το φορτίο τους και τα μεταπουλούσαν κατόπιν στους κατοίκους του νησιού ή σε διάφορους καραβοκύρηδες, συνελλάμβαναν αιχμαλώτους Τούρκους για να πάρουν κατόπιν λύτρα για την εξαγορά τους και γενικότερα λεηλατούσαν το νησί ανάλογα με τα γούστα τους.
• Με έγγραφο της 28ης Ιουλίου 1781 οι επίτροποι της Σύρου παρακαλούν τον Δημητράκη Μαυρογένη, βοεβόδα της Μυκόνου, να πληροφορήσει τον καπουδάν πασά, πως στις 28 Ιουλίου του 1781 Μαλτέζοι πειρατές απήγαγαν από το λιμάνι της Σύρας ένα σαμπίκο κρητικό, φορτωμένο σαπούνι και λάδι, σε συνεννόηση και με τις πλάτες των Τούρκων.
• Στις 19 Νοεμβρίου 1787, η Σύρος διατρέχει νέο κίνδυνο λεηλασίας και καταστροφής της από Καρυστινούς και άλλους πειρατές. Γι’ αυτό οι κάτοικοί της στέλνουν εσπευσμένα επιστολή προς τους Τούρκους ζητώντας την προστασία του νησιού τους από τους πειρατές.
• Στις 23 Φεβρουαρίου του 1795, ωστόσο, ο Τούρκος καπετάνιος Αλής συγκρούστηκε με Μαλτέζους πειρατές, πάλι μες στο λιμάνι της Σύρου, με αρκετές απώλειες κι από τα δύο μέρη.
• Οι επιδρομές των κουρσάρων στη Σύρο, καθώς και στα γύρω ξερονήσια, ήταν συχνές και καταστροφικές. Άρπαζαν και λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, κυρίως ζώα, πλεούμενα, έγδυναν σπίτια, σκότωναν ανθρώπους. Από έγγραφο της 31ης Μαρτίου 1811 μαθαίνουμε πώς «ο Συριανός έμπορος Λινάρδος Βαμβακάρης αγόρασε σε πλειστηριασμό από έναν κουρσάρο στο λιμάνι της Σύρου μια μπομπάρδα φορτωμένη κρασί και πώς στη συνέχεια ένα εγγλέζικο μπρίκι μπαίνοντας στο λιμάνι της Σύρου και βρίσκοντας την κουρσεμένη μπομπάρδα, την κατέλαβε και τη ρυμούλκησε στη Σμύρνη, όπου παρέπεμψε και το διαμαρτυρόμενο αγοραστή να πάει για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του».
• Ο καπουδάν πασάς συχνά έκανε την εμφάνισή του στο Αιγαίο για καταδίωξη των πειρατών. Όμως αυτό σήμαινε φορολογία των νησιωτών γι’ αυτό το σκοπό ή και καταστροφές από τους Τούρκους του πασά.
• Πολλές παραδόσεις μιλούν γι’ αυτές τις επιθέσεις και άλλες στη Σύρο. Λένε ακόμη ότι ο Αϊ-Γιώργης ήταν προστάτης της Σύρου, όπως αναφέρεται και σε σχετικό δημοτικό τους τραγούδι.
  «Αϊ μου Γιώργη φύλακα, απάντα το νησί μας
  έβγα με την κοντάρα σου γιούργιαρε τσι εχθροί μας.
  Γύρω τριγύρω στο νησί πλανάρου οι γαλιώτες κι αφνήδια μας προβαίνουσι και μας πατούν οι κλέφτες.
  Και μπένου μέσ’ τις μάντρες μας, αρνιά δεν μας αφήνουν,
  τα πιο καλά μας πράματα τα τρώσι και τα πίνουν.
  Οι Τουρκοκλέφτες είν’ αυτοί που μας εβασανίζουν
  και τη ζωή μας πολλωνώ μας τήνε υστερίζουν.
  Λυπήσου Αϊ-Γιώργη μας εμάς και τα παιδιά μας
  Και γλύτωσέ μας γρήγορα από τα βάσανά μας.
  Αϊ-Γιώργη Καππαδόκε αδικοσκοτωμένε
  και διά την πίστι του Χριστού σκληρά βασανισμένε.
  Λυπήσου ναι και μας που βλέπεις τι τραβάμε
  διαφέντεψέ μας Άγιε μας να σε δοξολογάμε».
  
• Η δραματική αυτή επίκληση της βοήθειας του προστάτη της Σύρου Αγίου Γεωργίου για τη σωτηρία των δεινοπαθούντων από τις πειρατικές επιδρομές άτυχων Συριανών δίνει μια καθαρή εικόνα του δράματος, των βασάνων, των μαρτυρίων που υφίσταντο τότε οι γεωργοί της Σύρου.
• 
  Η πειρατεία στη Σύρο, όπως και στις άλλες Κυκλάδες, σταμάτησε, όπως προαναφέραμε, στα χρόνια του Καποδίστρια με τη δραστηριότητα εναντίον τους του ναυάρχου Μιαούλη. Το στήσιμο του αγάλματός του στην ομώνυμη πλατεία της Ερμούπολης, μπροστά από το δημαρχείο, ασφαλώς δεν είναι άσχετο και με την προσφορά αυτή του Μιαούλη στη Σύρο.
•  
• Πειρατείες υφίστατο και η Αμοργός, καθώς και τα γύρω νησάκια. Είδαμε έγγραφο της 2ας Απριλίου του 1816, σύμφωνα με το οποίο ένα κουρσάρικο με Μανιάτες πειρατές, σε επιδρομή τους στη Σχοινούσσα, αιχμαλωτίζει μια ναξιώτικη βάρκα του Γιωργάκη Μπαρδάκα.
  Διάφορα έγγραφα και παραδόσεις δείχνουν πόσο υπέφερε παλιότερα το νησί της Αμοργού και τα γύρω νησάκια από τους ποικιλώνυμους πειρατές και τις ληστρικές επιδρομές τους. Η ζωή των Αμοργιανών, η τιμή και η περιουσία τους βρίσκονταν, την οποιαδήποτε ώρα, εκτεθειμένες στις άγριες διαθέσεις των ληστρικών κουρσάρων. Μια ζωή μαρτυρική, που σήμερα έμεινε πια στη μνήμη μας σαν θρύλος μακρινός και παραμύθι.
•  
• Η Φολέγανδρος στα 1715, η Κίμωλος, η Μήλος και οι άλλες Κυκλάδες υπέστησαν τα πάνδεινα από μέρους των άπληστων πειρατών και κουρσάρων, των γνωστών την εποχή αυτή ως «κλεφτοσφουγγαράδων».
•  
• «Η ετήσια επίσκεψις του ναυάρχου καπουδάν πασά εις τας Κυκλάδας -λέει ο Χ. Μουστάκας- και αι αιφνίδιαι πειρατών τινών αποβάσεις, διετήρουν τα πνεύματα εις ταραχήν τούτου δ’ ένεκεν νύκτα και ημέραν φρουροί εφ’ υψηλών σημείων της νήσου ιστάμενοι εφύλαττον τους κατοίκους, ειδοποιούντες τούτους περί της παρουσίας πειρατικού πλοίου, οπότε οι κάτοικοι έσπευδον να κλεισθώσιν εντός του Κάστρου μετά των ζώων αυτών, κλείοντες και τας πύλας».  
•  
• Η Μήλος, εξαιτίας της επίκαιρης θέσης της -πέρασμα για Σμύρνη και Πόλη- αλλά και σαν καλό αραξοβόλι κι ορμητήριο για λεηλασίες, έγινε φωλιά πειρατών τόσο ντόπιων όσο και ξένων, σ’ όλο το διάστημα του 18ου ως το 19ο αιώνα. Στο τέλος του 18ου τόσο η Μήλος όσο και η Κίμωλος είχαν μεταβληθεί σε άντρο των πειρατών οι οποίοι διέτριβον στην Κίμωλο «ως και εν Μήλω καθ’ όλον τον χειμώνα διάγοντες εν ποτοίς και ευωχίαις και πάση άλλη ασωτία και κραιπάλη».
• 
  Ο πρόξενος της Ολλανδίας στη Μήλο Ταταράκης σε επιστολές του προς τον πρεσβευτή του στην Πόλη στα 1748, 1751, 1754, 1761, 1787, 1815 διεκτραγωδεί τα βάσανα που υφίστανται οι κάτοικοι της Μήλου και ο ίδιος από τους αδίστακτους πειρατές και κουρσάρους.
  Τελικά και στη Μήλο το τελικό κτύπημα εναντίον των πειρατών δόθηκε επί Καποδίστρια από το ναύαρχο Μιαούλη.

ΓΑΛΙΟΤΑ - ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΕΥΚΙΝΗΤΟ - ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

Αν στην Τουρκοκρατία η πειρατεία βρισκόταν στο απόγειο της, με την έναρξη της Επανάστασης εξαφανίζεται —τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια— όπως μας πληροφορεί ο Σπ. Τρικούπης. Η πειρατεία στα χρόνια του Αγώνα παρουσιάζει έξαρση την περίοδο κατά την οποία ο αιγυπτιακός στρατός και στόλος συμπράττει με τους Τούρκους, για να καταπνίξουν την Επανάσταση.

Ο αριθμός των ελληνικών πλοίων που επιδίδονται σε πειρατικές επιδρομές αυξάνεται σταθερά εξαιτίας της δυσμενούς τροπής που παίρνει ο Αγώνας. Στις αρχές του 1828 περισσότερα από 1.000 πλοία ασχολούνται συστηματικά με την πειρατεία και λυμαίνονται το Αιγαίο. Από τον Ελλήσποντο ως τη Ρόδο και τα ανατολικά παράλια της Πελοποννήσου οι πειρατές προκαλούν με τη δράση τους πάμπολλα προβλήματα. Αυτός τελικά που κατόρθωσε να ελέγξει την κατάσταση ήταν ο Καποδίστριας, όταν ήρθε τον Ιανουάριο του 1828 στην Ελλάδα, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η καταστολή της πειρατείας υπήρξε άμεση και εντυπωσιακή. Οι Δυνάμεις βέβαια πίεζαν τον Καποδίστρια σ* αυτό το θέμα, γιατί βλαπτόταν σοβαρά το εμπόριο τους. Ο κυβερνήτης οργάνωσε δύο ναυτικές μοίρες με τον Κ. Κανάρη και τον Ανδρέα Μιαούλη και με την παράλληλη δράση των ξένων στόλων κατέστρεψε τα ορμητήρια του Αιγαίου.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ - Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ - Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΗΣΙΩΤΙΚΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ΑΝΔΡΙΩΤΙΚΗ ΡΗΣΗ <<ΚΙ΄ΑΝ Σ΄ΑΡΕΣΕΙ ΜΠΑΡΜΠΑ ΛΑΜΠΡΟ ΞΑΝΑΠΑΙΡΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΔΡΟ>>

Η δολοφονία του Καποδίστρια (1831) και η αναρχία που ακολούθησε αναζωπύρωσε τη δραστηριότητα των πειρατών, μολονότι η Ελλάδα από το 1930 ήδη άρχισε τον ελεύθερο πολιτικό της βίο, που δεν της εξασφαλίζει όμως και την ανάλογη ευνομία.

Ολοκληρώνοντας θα λέγαμε ότι, καθώς προχωρούμε μέσα στον 19ο αι., τα κρούσματα πειρατικών επιδρομών γίνονται σπανιότερα και είναι βέβαια ηπιότερης μορφής απ’ ό,τι σε προγενέστερες εποχές, γεγονός που σχετίζεται με την αρτιότερη κρατική οργάνωση αλλά και με τον εκσυγχρονισμό της ναυτιλίας.

36.553800 26.312256

Read more »

Piracy in the Mediterranean The Maniot Pirates

Pirates have held a fascination for lovers of adventure for many years – well before the cinema screen brought such dashing heroes as Errol Flynn and Johnny Depp’s charismatic portrayal of Captain Jack Sparrow into our hearts and minds.

There is something exciting about the lure of a pirate that stirs the blood and creates idealistic images of dashing rogues and stolen romance. All fed by novels and movies of daring-do and breathtaking, exciting adventures of course.

The reality of pirates – corsairs, privateers, buccaneers – whatever title you want to give them – is somewhat different. Most were violent, murdering thugs out for all they could get for as little trouble as possible.  And piracy is still rife, especially in the Eastern Seas around Somalia; Pirates are not made-up characters of novels and movies, they are real and very much in business.

This book, which is wonderfully written, sets out to explore this less than pleasant realistic side of piracy on the High Seas, concentrating on the area around Greece and the Greek Islands. The Caribbean has always been regarded as the main hunting ground for pirates, but the Mediterranean has had its own share of notoriety. It made a pleasant change to discover facts and detail of a different part of the world.

This is a book to be enjoyed, and devoured – I’m sure you will learn something you did not know  about pirates and piracy. I certainly did!

Helen Hollick
Author of the Sea Witch Series of pirate-based adventure-fantasy novels, and historical fiction (Pendragon’s Banner Trilogy, Harold the King, etc)
www.helenhollick.net

Read more »

Η πρώτη κριτική για το βιβλίο "ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ"

Αν και το θέμα της πειρατείας έχει δώσει τροφή για πολλές ταινίες επικού συνήθως περιεχομένου, ενίοτε και κωμικού, δεν έχει γίνει καμία αναφορά – εκτός ίσως από το βιβλίο του Ιουλίου Βερν «Οι πειρατές του Αιγαίου» - στην πειρατεία στο Αιγαίο και ιδιαίτερα στην περιοχή της Μάνης.

Στο βιβλίο αυτό δίδονται σπάνια στοιχεία για πολλούς πειρατές «Ρενεγκάντο», που σημαίνει «Αποστάτης» ή «Προδότης» και είναι οι εξισλαμισθέντες Χριστιανοί (Έλληνες και άλλοι) πειρατές, οι οποίοι έδρασαν κάτω από την προστασία του Σουλτάνου.
Υπάρχουν, επίσης, πληροφορίες για την Πειρατεία, που ασκούσαν οι Ιππότες της Μάλτας (Ιωαννίτες) με έδρα τον πρώτο καιρό το νησί της Ρόδου, καθώς και διάφοροι άλλοι από πολλά Χριστιανικά κράτη, όπως οι Ντε Χοκινκούρ, Ντε Τεμερικούρ, Ντε Κρεβελιέ, Άντζελο Μαρία Βιτάλι και άλλοι.

Το μεγαλύτερο μέρος όμως του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην πειρατεία στην Μάνη (Ναυτική και Χερσαία), καθώς και στα οφέλη που απέφερε αυτή μακροπρόθεσμα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αυτά ήταν πολυποίκιλα, από την εκπαίδευση των πληρωμάτων, τα οποία με αυτόν τον τρόπο διατηρούνταν ετοιμοπόλεμα, μέχρι την εξασφάλιση των τεραστίων οικονομικών πόρων που απαιτούνταν για την δημιουργία του μεγάλου Ελληνικού Εμπορικού Στόλου.

Γίνεται επίσης αναφορά σε πολλούς Μανιάτες πειρατές, όπως οι Λιμπεράκης Γερακάρης, Μιχάλης Κανιάτης (Μιχελής), Σαμπάτης Λέκκας, Δημήτριος Καλκαντζής, οι Τρουπάκηδες, οι Ρίτσοι, οι Κουτσουλιέρηδες και πολλοί άλλοι.

Πιστεύουμε λοιπόν, ότι το βιβλίο αυτό πρέπει να διαβασθεί, όχι μόνο για τα στοιχεία και τις υπέροχες φωτογραφίες τους σε μορφή γκραβούρας, αλλά και γιατί είναι ένα αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο ότι οι Έλληνες δεν δεχθήκαμε παθητικά και χωρίς αντίδραση την τουρκική κατάκτηση και ότι η Επανάσταση του ’21 δεν ήταν η μόνη αλλά η πλέον αποτελεσματική.

158 σελίδες
εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη (2010)

 

 

Read more »

Pirates of the Caribbean: Armada of the Damned

Ένα νέο πειρατικό Action RPG έρχεται στις οθόνες σας. Ανοίξτε ένα μπουκάλι ρούμι και...ετοιμαστείτε!

To Pirates of the Caribbean: Armada of the Damned θα βασίζεται στην γνωστή τριλογία Πειρατές της καραϊβικής, αλλά όχι σε κάποια ταινία της σειράς. Δημιουργός του είναι η Propaganda Games, κατασκευάστρια εταιρεία του Turoc reboot. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί τον κόσμο των πειρατών της καραϊβικής, αλλά τα γεγονότα διαδραματίζονται πολύ πιο πριν από την πρώτη ταινία. Η εταιρεία παραγωγής σε συνεργασία με την Disney, έχουν διαθέσει αρκετό χρόνο και ανθρώπινο δυναμικό για να διασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Σενάριο
Το Pirates of the Caribbean: Armada of the Damned περιστρέφεται γύρω από ένα νέο ήρωα, τον Sterling, ένα νεαρό τυχοδιώκτη με όνειρο την φήμη, την περιπέτεια και το χρυσάφι. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο Streling χάνει την ζωή του στο πρώτο του ταξίδι στην Καραϊβική, αλλά ορισμένες υπερφυσικές δυνάμεις του δίνουν μία δεύτερη ευκαιρία στον κόσμο των ζωντανών, για να εκπληρώσει την μοίρα του.

Εξέλιξη χαρακτήρα
Η ιδέα του "επιλέγω τη μοίρα μου" παίρνει τον κεντρικό ρόλο όπως και στο Fable. Θα έχετε δηλαδή την δυνατότητα να επιλέξετε αν o Sterling θα εξελιχθεί σε θρυλικό ήρωα ή κακεντρεχή πειρατή! Αν κι αυτή η επιλογή είναι καθοριστική (δεν μπορείτε να παίξετε τις δύο πλευρές ταυτόχρονα), το gameplay θα παραμείνει ευέλικτο. Με απλά λόγια, θα μπορείτε να κάνετε «καλό» ή «κακό» περιστασιακά, έστω κι αν η απόφαση αυτή αντιτίθεται στην αρχική επιλογή σας. Ανάλογα με την επιλογή που θα κάνετε, δε θα αλλάζει μόνο το σενάριο αλλά η φωνή, η εμφάνιση, o χαρακτήρας και οι επιθέσεις του Sterling.

Μάχες
Στο Armada of the Damned, οι μάχες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στις σώμα με σώμα και στις ναυμαχίες. Όσον αφορά τις μάχες εξ’ επαφής, ο Sterling θα διαθέτει δύο επιθέσεις, μια γρήγορη και μια βαριά. Ανάλογα με τον συγχρονισμό και τον συνδυασμό των επιθέσεων, θα έχετε την δυνατότητα να εκτελέσετε θανατηφόρα combos, ενώ θα υπάρχουν κινήσεις αποφυγής, αλλά και διάφορες ειδικές δυνάμεις ανάλογα με το μονοπάτι εξέλιξης χαρακτήρα που θα επιλέξετε. Θα αναβαθμίζετε τον χαρακτήρα σας με επιπλέον κινήσεις, ανάλογα με το experience που θα έχετε συλλέξει.

Το δεύτερο τμήμα της μάχης, επικεντρώνεται στον πόλεμο μεταξύ πλοίων και είναι ένα ακόμα βασικό στοιχείο του παιχνιδιού. Θα μπορείτε να επιτεθείτε στο κατάστρωμα, στα πανιά ή στο πλήρωμα του εχθρικού πλοίου με σκοπό να το βουλιάξετε, να μπλοκάρετε την κυκλοφορία του ή να το αποδυναμώσετε. Ακόμη και στις ναυμαχίες, ο Sterling έχει ειδικά ταλέντα που θα σας βοηθούν να κατατροπώσετε τους αντιπάλους σας ευκολότερα.

Διάρκεια ζωής
Στον κόσμο των πειρατών θα είστε σε θέση να ερευνήσετε όλες σχεδόν τις περιοχές της καραϊβικής, συμπεριλαμβανομένων των Tortuga και Port Royale (που υπάρχουν και στις ταινίες) αλλά και κρυφές σπηλιές ή διάσημους εμπορικούς δρόμους. Σύμφωνα με τους προγραμματιστές, ο νέος τίτλος της Propaganda games θα μπορούσε να διαρκέσει έως και 100 ώρες, αν αποφασίζατε να αντιμετωπίσετε όλες τις διαθέσιμες αποστολές της πλευράς που επιλέξατε.

Κυκλοφορία
Η εταιρεία έχει προγραμματίσει να κυκλοφορήσει το παιχνίδι στις αρχές του επόμενου έτους για PC, PS3 και Xbox 360. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για μία πιο ολοκληρωμένη άποψη, αλλά με το πρώτο δείγμα γραφής του, δείχνει ελπιδοφόρο σε σχέση με άλλες μεταφορές ταινίας σε παιχνίδι.

Ανδρέας Μπακάλης
http://www.gameworld.gr

Read more »

Nassau Stronghold of Pirates

Nassau is the capital, largest city, and commercial centre of the Commonwealth of The Bahamas. The city has a population of 260,000 (2008 census), nearly 80 percent of the entire population of The Bahamas (330,000). Lynden Pindling International Airport, the major airport for The Bahamas, is located about 16 kilometres (9.9 mi) west of Nassau city centre, and has daily flights to major cities in the United Kingdom, United States, Canada and the Caribbean. The city is located on the island of New Providence, which functions much like a federal district. While there is no local government, it is governed directly as an administrative division of the national government. Nassau is considered a historical stronghold of pirates.[1]

Nassau's modern growth began just over 200 years ago with the influx of thousands of American Loyalists and enslaved Africans to The Bahamas following the American War of Independence. Many of them settled in Nassau (the then and still commerce capital of The Bahamas) and eventually came to outnumber the original inhabitants.

As the population of Nassau grew, so did the built-up areas. Today the city dominates the entire island and its satellite, Paradise Island. However, until the post-Second World War era, the outer suburbs scarcely existed. Most of New Providence was uncultivated bush until the loyalists came in the 1780s and established several plantations such as Clifton and Tusculum. When the British abolished the international slave Trade in 1807, thousands of liberated Africans freed from slave ships by the Royal Navy were settled on New Providence (at Adelaide, Gambier, Carmichael and Sandiland) and other islands. The largest concentration of blacks lived in the "Over-the-Hill" suburbs of Grants Town and Bain Town behind the city of Nassau, while most of the whites lived on the island's northern coastal ridges.

Nassau was formerly known as Charles Town; it was burned to the ground by the Spanish in 1684, but later rebuilt and renamed Nassau in 1695 in honour of the Dutch prince who became William III of England and Ireland from the Dutch House of Orange-Nassau.[2] In 1703 Spanish and French allied forces briefly occupied Nassau.

By 1713, the sparsely settled Bahamas had become a pirate haven for pirate chieftains Thomas Barrow and Benjamin Hornigold proclaimed Nassau a pirate republic, establishing themselves as "governors", and were joined by Charles Vane, Calico Jack Rackham, and Edward Teach, the infamous "Blackbeard", along with women pirates such as Anne Bonny and Mary Read.

In 1718, the British sought to regain control of the islands and appointed Captain Woodes Rogers as Royal governor. He successfully clamped down on the pirates, reformed the civil administration and restored commerce. Rogers cleaned up Nassau and rebuilt the fort, even going as far to use his own money to try to overcome problems. In 1720 the French made an unsuccessful attempt to capture Nassau.
Atlantis Resort dominates the Skyline of Nassau and it is the first high rise building ever constructed in the country

In 1776 the Battle of Nassau resulted in a brief occupation by the Americans during the American War of Independence: in 1778 an overnight invasion saw the Americans leaving with ships, gunpowder and military stores after remaining in Nassau for only two days. In 1782 Spain captured Nassau for the last time when Don Juan de Cagigal, governor-general of Cuba attacked New Providence with 5000 men. An American loyalist named Andrew Deveaux set forth to recapture Nassau with only 220 men and 150 muskets to face a force of 600 trained soldiers. Deveaux forced the Spanish to surrender on April 17, 1783, without a single shot fired. This marked the last time that a foreign flag was to fly over the Bahamian capital.

Lord Dunmore governed the colony from 1787 to 1796 and oversaw the construction of Fort Charlotte in Nassau.

Read more »

Bahamas The Pirate Base

The Bahamas officially the Commonwealth of The Bahamas, is an English-speaking country consisting of 29 islands, 661 cays, and 2,387 islets  (rocks). It is located at the north-east of the Caribbean Sea in the Atlantic Ocean north of Cuba, Hispaniola  (Dominican Republic and Haiti) and the Caribbean Sea, northwest of the Turks and Caicos Islands, and southeast of the United States of America (nearest to the state of Florida). Its total land area is almost 14 000 km², with an estimated population of 330,000. Its capital is Nassau.

Originally inhabited by Arawakan Taino people, The Bahamas were the site of Columbus' first landfall in the New World in 1492. Although the Spanish never colonised The Bahamas, they shipped the native Lucayans (as the Bahamian Taino settlers referred to themselves) to slavery in Hispaniola. The islands were mostly deserted from 1513 to 1650, when British colonists from Bermuda settled on the island of Eleuthera.

The Bahamas became a Crown Colony in 1718 when the British clamped down on piracy. Following the American War of Independence, thousands of pro-British loyalists and enslaved Africans moved to The Bahamas and set up a plantation economy. The slave trade was abolished in the British Empire in 1807 and many Africans liberated from slave ships by the Royal Navy were settled in The Bahamas during the 19th century. Slavery itself was abolished in 1834 and the descendants of enslaved and liberated Africans form the bulk of The Bahamas's population today.


Taino people moved into the uninhabited southern Bahamas from Hispaniola and Cuba around the 11th century AD. These people came to be known as the Lucayans. There were an estimated 30,000+ Lucayans at the time of Columbus's arrival in 1492. Christopher Columbus's first landfall in the New World was on an island named San Salvador (known to the Lucayans as Guanahani), which is generally accepted to be present-day San Salvador Island, (also known as Watling's Island) in the southeastern Bahamas.

An alternative theory holds that Columbus landed to the southeast on Samana Cay, according to calculations made in 1986 by National Geographic writer and editor Joseph Judge based on Columbus's log. Evidence in support of this remains inconclusive. On the landfall island, Columbus made first contact with the Lucayans and exchanged goods with them.

The Spaniards who followed Columbus depopulated the islands, carrying most of the indigenous people off into slavery. The Lucayans throughout The Bahamas were wiped out by exposure to diseases to which they had no immunity.[5] The smallpox that ravaged the Taino Indians after Columbus's arrival wiped out half of the population in what is now The Bahamas.[6]

It is generally assumed that the islands were uninhabited by Europeans until the mid-17th century. However, recent research suggests that there may have been attempts to settle the islands by groups from Spain, France, and Britain, as well as by other Amerindians. In 1648, the Eleutherian Adventurers migrated from Bermuda. These English Puritans established the first permanent European settlement on an island which they named Eleuthera—the name derives from the Greek word for freedom. They later settled New Providence, naming it Sayle's Island after one of their leaders. To survive, the settlers resorted to salvaged goods from wrecks.

In 1670 King Charles II granted the islands to the Lords Proprietors of the Carolinas, who rented the islands from the king with rights of trading, tax, appointing governors, and administering the country.[7]
[edit] 18th century

During proprietary rule, the Bahamas became a haven for pirates, including the infamous Blackbeard. To restore orderly government, The Bahamas were made a British crown colony in 1718 under the royal governorship of Woodes Rogers, who, after a difficult struggle, succeeded in suppressing piracy.[8] In 1720 he led local militia to drive off a Spanish attack.

During the American War of Independence, the islands were a target for American naval forces under the command of Commodore Ezekial Hopkins. The capital of Nassau on the island of New Providence was occupied by US Marines for a fortnight.

In 1782, following the British defeat at Yorktown, a Spanish fleet appeared off the coast of Nassau, which surrendered without a fight.

After American independence, some 7,300 Loyalists and their slaves moved to the Bahamas from New York, Florida and the Carolinas. These Americans established plantations on several islands and became a political force in the capital. The small population became mostly African from this point on.

The British abolished the slave trade in 1807, which led to the forced settlement on Bahamian islands of thousands of Africans liberated from slave ships by the Royal Navy. Slavery itself was finally abolished in the British Empire on August 1, 1834.

Read more »

Line of Battle

In naval warfare, the line of battle is a tactic in which the ships of the fleet form a line end to end. Its origins are traditionally ascribed to the navy of the Commonwealth of England, especially to General at Sea Robert Blake who wrote the Sailing and Fighting Instructions of 1653. However a primitive form had already used by the Portuguese under Vasco Da Gama in 1502 near Malabar against a Muslim fleet.

The line of battle has the advantage over previous naval tactics—in which ships closed on each other for individual combat—that each ship in the line can fire its broadside without fear of hitting a friendly ship. Therefore in any given amount of time more shots can be fired by the entire fleet. Another advantage is that a relative movement of the line in relation to some part of the enemy fleet allows for a systematic concentration of fire on that part. To fend off this possibility the other fleet too can move in a line, with the result so typical for sea battle since 1675: two fleets sailing along each other or in opposite tack. A ship powerful enough to stand in the line of battle came to be known as a "ship of the line" (of battle) or a "line of battle" ship which shortened to become "battleship". The line is at its most effective when moving perpendicular to the axis of movement of the enemy fleet, e.g. by "crossing the T" or by breaking the enemy line and moving through it (e.g. Four Days Battle, Battle of Schooneveld, Battle of Trafalgar), by trying to cut off and isolate part of the enemy's line and concentrating a stronger force on it (e.g. Battle of Texel, Battle of the Saintes), or by trying to 'double up' the enemy's ships (e.g. Battle of Beachy Head). This way the enemy ships block each other's line of fire.


Development

From the mid-16th century the cannon gradually became the most important weapon in naval warfare, replacing boarding actions as the decisive factor in combat. At the same time, the natural tendency in the design of galleons was for longer ships with lower castles, which meant faster, more stable vessels. These newer warships could mount more cannon along the sides of their decks, concentrating their firepower along their broadside.

Until the mid-17th century, the tactics of a fleet were often to "charge" the enemy, firing bow chaser cannon, which did not deploy the broadside to its best effect. These new vessels required new tactics, and "since ... almost all the artillery is found upon the sides of a ship of war, hence it is the beam that must necessarily and always be turned toward the enemy. On the other hand, it is necessary that the sight of the latter must never be interrupted by a friendly ship. Only one formation allows the ships of the same fleet to satisfy fully these conditions. That formation is the line ahead [column]. This line, therefore, is imposed as the only order of battle, and consequently as the basis of all fleet tactics."

The line of battle-tactic favored very large ships that could sail steadily and maintain their place in the line in the face of heavy fire. The change toward the line of battle also dependent on an increased disciplining of society and the demands of powerful centralized government to keep permanent fleets lead by a corps of professional officers. The new type of warfare that developed during the early modern period was marked by a successively stricter organization. Battle formations became standardized, based on mathematically calculated ideal models. The increased power of states at the expense of individual landowners lead to increasingly larger armies and navies.

Weaknesses

The main problem with the line of battle is that when the fleets are of similar size, naval actions using it are generally indecisive. The line is also easily countered by the gunnery doctrine where material damage at long range is the goal. The French in particular were adept at gunnery and would generally take the leeward position to enable their fleet to retire downwind while continuing to fire chain shot at long range to bring down masts. Eventually so many vessels in a line would be damaged that they would be forced to retire for repairs while the French took few casualties and very little damage themselves. British Permanent Fighting Instructions were so inflexible in regards to the use of the line that in the two centuries before Admiral George Rodney disobeyed the Instructions to decisively win the Battle of the Saintes in 1782, a British fleet had never won a single tactical victory against a fleet of comparable strength.

 Age of steam

For a period in the late 19th century, naval tactics became chaotic as ironclad warships were introduced. One school of thought held that ironclads were effectively invulnerable to gunfire, so ramming became a popular method of attack, for instance at the Battle of Lissa or the Battle of the Yalu River. Another held that naval battles would only be decided by an assault on an enemy fleet in port. Ships built according to these doctrines tended to mount a handful of guns which could fire ahead or all-round, rather than broadside. The fleets of these periods tended to use the line of battle less.

However, as ramming fell out of fashion, the logic of the line of battle returned; used in the Battle of Tsushima of 1905, the Battle of Jutland in 1916 and finally in the Battle of Surigao Strait in 1944.

During World War II the development of aircraft carriers meant that gun engagements would never again be decisive. This meant there was no rationale for using a line-of-battle formation. In modern naval warfare, a battlegroup generally deploys with the highest-value units in the centre, accompanied closely by anti-aircraft escorts, with a number of anti-submarine escorts surrounding the formation at a distance of tens of miles.

Read more »

Norcal Pirate Festival!

Its nearly time for the Norcal Pirate Festival!

This year Mandy is event captain, please direct any questions to her. Jack is blackpowder master assisted by Jill, with Jacque and Paul taking over when Jack and Jill are on Aldebaran.

To sign up for this event, add your comments below and be sure to include the names of everyone in your party.

Experienced blackpowder shooters with your own equipment contact both Jack and Mandy to participate in the ship-to-shore sea battle.

Event details can be found here:
http://www.norcalpiratefestival.com/mainpage.htm

Read more »

Naval artillery in the Age of Sail

Naval artillery in the Age of Sail encompasses the period of roughly 1571-1863: when large, sail-powered wooden naval warships dominated the high seas, mounting a bewildering variety of different types and sizes of cannon as their main armament. By modern standards, these cannon were extremely inefficient, difficult to load, and short ranged. These characteristics, along with the handling and seamanship of the ships that mounted them, defined the environment in which the Naval tactics in the Age of Sail developed.

Essential parts of a cannon: 1. the projectile, or cannonball (shot) 2. gunpowder 3. touch hole (or vent) in which the fuse or other ignition device is inserted
Firing of an 18-pounder aboard a French ship

Firing a naval cannon required a great amount of labour and manpower. The propellant was gunpowder, whose bulk had to be kept in a special storage area below deck for safety. Powder Boys, typically 10-14 year old children, were enlisted to run powder from the armory up to the gun decks of a vessel as required.

The firing procedure for a cannon was as follows: A wet swab was used to mop out the interior of the barrel, extinguishing any embers from a previous firing which might cause the next charge of gunpowder to go off prematurely. Gunpowder, either loose or in a cloth or parchment cartridge (in which case it would have a hole made in it with a metal 'pricker' through the touch hole), was placed in the barrel, followed by a cloth wad (typically made from canvas and old rope), and rammed home with a rammer. Next the shot was rammed in, followed by another wad (to prevent the cannon ball from rolling out of the barrel if the muzzle was depressed.) The gun in its carriage was then 'run out' — men heaved on the gun tackles until the front of the gun carriage was hard up against the ship's bulwark, and the barrel protruding out of the gun port. This took the majority of the manpower as the total weight of a large cannon in its carriage could reach over two tons, and the ship would probably be rolling. The touch hole in the rear ('breech') of the cannon was filled with finer gunpowder ('priming powder'), or a 'quill' (literally the quill from an animal such as a porcupine, or the skin-end of a feather, pre-filled with priming powder; using these obviated the need to separately pierce the cartridge by pricking) and ignited.

The earlier method of firing a cannon was to apply a linstock - a wooden staff holding a length of smoldering match at the end - to the touch-hole of the gun. This was dangerous and made accurate shooting from a moving ship difficult, as the gun had to be fired from the side, to avoid its recoil, and there was a noticeable delay between the application of the linstock and the gun firing[1]. In 1745, the British began using gunlocks (flintlock mechanisms fitted to cannon).

The gunlock was operated by pulling a cord, or lanyard. The gun-captain could stand behind the gun, safely beyond its range of recoil, and sight along the barrel, firing when the roll of the ship lined the gun up with the enemy and so avoid the chance of the shot hitting the sea or flying high over the enemy's deck.[1]. Despite their advantages, their use spread gradually as they could not be retrofitted to older guns[citation needed]. The British adopted them faster than the French, who had still not generally adopted them by the time of the Battle of Trafalgar (1805)[1], placing them at a disadvantage as they were in general use by the Royal Navy at this time. After the introduction of gunlocks, linstocks were retained, but only as a backup means of firing.

The linstock slow match, or the spark from the flintlock, ignited the priming powder, which in turn set off the main charge, which propelled the shot out of the barrel. When the gun discharged, the recoil sent it backwards until it was stopped by the breech rope — a sturdy rope made fast to ring bolts let into the bulwarks, and a turn taken about the gun's cascabel, the knob at the end of the gun barrel.

A typical broadside of a Royal Navy ship of the late 18th century could be fired 2-3 times in approximately 5 minutes, depending on the training of the crew, a well trained one being essential to the simple yet detailed process of preparing to fire. Ironically, the British Admiralty did not see fit to provide additional powder to captains to train their crews, generally only allowing 1/3 of the powder loaded onto the ship to be fired in the first six months of a typical voyage,[citation needed] barring hostile action. Instead of live fire practice, most captains exercised their crews by "running" the guns in and out — performing all the steps associated with firing but for the actual discharge. Some wealthy captains — those who had made money capturing prizes or from wealthy families — were known to purchase powder with their own funds to enable their crews to fire real discharges at real targets.
Artillery types
36-pounder gun at the ready. The pointing system and accessories can be seen clearly

A complete and accurate listing of the types of naval guns requires analysis both by nation and by time period. The types used by different nations at the same time often were very unlike, even if they were labelled similarly. The types used by a given nation would shift greatly over time, as technology, tactics, and current weapon fashion evolved.

Some types include:

    * Gun
    * Demi-cannon
    * Culverin
    * Demi-culverin
    * Carronade
    * Paixhans gun

One descriptive characteristic which was commonly used was to define guns by their pound rating: theoretically, the weight of a single solid iron shot fired by that bore of cannon. Common sizes were 42-pounders, 32-pounders, 24-pounders, 18-pounders, 12-pounders, 9-pounders, 8-pounders, 6-pounders, and various smaller calibres. French ships used standardized guns of 36-pound, 24-pound and 12-pound calibres, augmented by carronades and smaller pieces. In general, larger ships carrying more guns carried larger ones as well.

The muzzle-loading design and weight of the iron placed design constraints on the length and size of naval guns. Muzzle loading required the cannon to be positioned within the hull of the ship for loading. The hull is only so wide, with guns on both sides, and hatchways in the centre of the deck also limit the room available. Weight is always a great concern in ship design as it affects speed, stability, and buoyancy. The desire for longer guns for greater range and accuracy, and greater weight of shot for more destructive power, led to some interesting gun designs.

Long Nine

One unique naval gun was the long nine. It was a proportionately longer-barrelled 9-pounder. Its typical mounting as a bow or stern chaser, where it was not perpendicular to the keel, allowed room to operate this longer weapon. In a chase situation, the gun's greater range came into play. However, the desire to reduce weight in the ends of the ship and the relative fragility of the bow and stern portions of the hull limited this role to a 9-pounder, rather than one which used a 12 or 24 pound shot.


The carronade was another compromise design. It fired an extremely heavy shot, but to keep the weight of the gun down it had a very short barrel, therefore short range and lesser accuracy. However, at the short range of many naval engagements these "smashers" were very effective. Their lighter weight and smaller crew requirement allowed them to be used on smaller ships than would otherwise be needed to fire such heavy projectiles.
 

Paixhans gun
Main article: Paixhans gun
A Paixhans gun.

The Paixhans gun (French: Canon Paixhans) was the first naval gun using explosive shells. It was developed by the French general Henri-Joseph Paixhans in 1822-1823, by combining the flat trajectory of a gun with an explosive shell that could rip apart and put on fire the bulkheads of enemy warships. The Paixhans gun ultimately doomed the wooden sailship, and forced the introduction of the ironclad after the Battle of Sinop in 1853.
 

 Shot

In addition to varying shot weights, different types of shot were employed for various situations:

    * Round shot - Solid spherical cast-iron shot, the standard fare in naval battles.
    * Canister shot - Cans filled with dozens of musket balls. The cans broke open on firing to turn the gun into a giant shotgun for use against enemy personnel.
    * Grapeshot - Canvas-wrapped stacks of smaller round shot which fitted in the barrel, typically three or more layers of three. Some grape shot was made with thin metal or wood disks between the layers, held together by a central bolt. The packages broke open when fired and the balls scattered with deadly effect. Grape was often used against the enemy quarterdeck to kill or injure the officers, or against enemy boarding parties.
    * Chain-shot - Two iron balls joined together with a chain. This type of shot was particularly effective against rigging, boarding netting and sails since the balls and chain would whirl like bolas when fired.
    * Bar shot - Two balls or hemispheres joined by a solid bar. Their effect was similar to chain shot.
    * Expanding bar shot - Bar shot connected by a telescoping bar which extended upon firing.
    * Link shot - A series of long chain links which unfolded and extended upon firing.
    * Langrage - Bags of any old junk — scrap metal, bolts, rocks, gravel, old musket balls, etc. — fired to injure enemy crews.
    * Fire arrows - A thick dartlike incendiary projectile with a barbed point, wrapped with pitch-soaked canvas which took fire when the gun was fired. The point stuck in sails, hulls or spars and set fire to the enemy ship.
    * Heated shot - Shore forts sometimes heated iron shot red-hot in a special furnace before loading it (with water-soaked wads to prevent it from setting off the powder charge prematurely.) The hot shot lodging in a ship's dry timbers would set the ship afire. Because of the danger of fire aboard, heated shot were seldom used aboard ships.
    * Double shot - Two round shot or other projectiles loaded in one gun and fired at the same time. Double-shotting lowered the effective range and accuracy of the gun, but could be devastating within pistol shot range — that is when ships drew close enough for a pistol shot to reach between the two ships. To avoid bursting the gun, reduced powder charges were used. Guns sometimes were double-shotted with canister or grape on top of ball, or even triple-shotted with very small powder charges which still were enough to cause horrible wounds at close range.
    * Exploding shell - ammunition that worked like a grenade, exploding and sending shrapnel everywhere, either on contact with the target or by a burning fuse which was cut to a calculated length depending on the range. Shells were often used in mortars, and specialized and reinforced "bomb vessels" (often ketch-rigged so there was less rigging to obstruct the high-angle mortar shell) were adapted to fire huge mortars for shore bombardment. The "bombs bursting in air" over Fort McHenry in the American national anthem were this type of projectile.

Read more »