Πριν από 300 χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1709, Εγγλέζοι κουρσάροι περιμάζεψαν τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ από ένα ακατοίκητο νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου είχε μείνει παγιδευμένος για πολύ καιρό
Ο Ροβινσώνας Κρούσος ήταν αληθινός
Ένας Σκωτσέζος πειρατής ήταν η έμπνευση για το μυθιστόρημα του Νταφόε
Γενιές παιδιών μαγεύτηκαν από τα κατορθώματα του Ροβινσώνα Κρούσου, όμως λίγοι γνωρίζουν τον άνθρωπο που ενέπνευσε στον Ντανιέλ Νταφόε το κλασικό αυτό μυθιστόρημα. Σήμερα, τριακόσια χρόνια αφότου άφησε το νησί που ήταν η φυλακή του, επιστήμονες κατάφεραν να βρουν πώς ο πραγματικός Κρούσος κατάφερε να επιβιώσει.
Όταν ο καπετάνιος του «Δούκα», ενός εγγλέζικου κουρσάρικου πλοίου, είδε μια φωτιά να καίει σ΄ ένα ακατοίκητο νησί στον Νότιο Ειρηνικό, έστειλε μια ένοπλη ομάδα για να ερευνήσει. Όταν οι άνδρες επέστρεψαν στο πλοίο, έφεραν μαζί τους πολλούς αστακούς και ένα μαλλιαρό πλάσμα. Η μορφή που ανέβηκε στον «Δούκα» στις 2 Φεβρουαρίου 1709 ήταν ανθρώπινη, όμως άγρια σαν ζώο. Ένας άνθρωπος ξυπόλητος και με το σώμα καλυμμένο με τομάρια κατσίκας. Στο μυθιστόρημά του, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719, ο Ντανιέλ Νταφόε ονόμασε το πλάσμα αυτό Ροβινσώνα Κρούσο. Όμως ο πραγματικός Ροβινσώνας ήταν ένας άνθρωπος ονόματι Αλεξάντερ Σέλκιρκ. Ήταν Σκωτσέζος, ο έβδομος γιος ενός υποδηματοποιού από το χωριό Λόουερ Λάργκο, κοντά στο Εδιμβούργο. Είχε περάσει τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες στο Μας α Τιέρα, ένα ανεμοδαρμένο νησί στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντεζ, 650 χλμ. στα ανοιχτά των ακτών της Χιλής. Ο καπετάνιος του τον παράτησε στον νησί έπειτα από έναν καβγά, αφήνοντάς του λίγα ρούχα, ένα μαχαίρι, ένα τσεκούρι, ένα πυροβόλο όπλο, συσκευές πλοήγησης, μια κατσαρόλα, καπνό και μία Βίβλο.
Σήμερα, 300 χρόνια μετά την επιστροφή του στην κοινωνία, οι επιστήμονες σκιαγραφούν ένα πορτρέτο του πραγματικού Ροβινσώνα. Ο Σέλκιρκ ήταν πειρατής, πότης και καβγατζής τραμπούκος. Δουλεύοντας σε πειρατικά στη Μεσόγειο και την Καραϊβική, λήστευε Ισπανούς και Γάλλους.
Ο Ντέιβιντ Κάλντγουελ, 57 χρονών, είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας, στο Εδιμβούργο. Όταν ο Νταϊσούκε Τακαχάσι, ένας Γιαπωνέζος λάτρης του Ροβινσώνα Κρούσου, του ζήτησε να ταξιδέψει μαζί του ώς το μακρινό νησί για να αναζητήσουν τα ίχνη τού Σέλκιρκ, δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Οι Κάλντγουελ και Τακαχάσι έμειναν πάνω από έναν μήνα στο νησί, το οποίο μετονομάσθηκε το 1966 επισήμως σε νησί Ροβινσώνας Κρούσος και σήμερα μένουν εκεί 600 άνθρωποι, κυρίως ψαράδες αστακού. Περιέγραψαν πρόσφατα τα ευρήματά τους στην ακαδημαϊκή Επιθεώρηση «Ρost-Μedieval Αrchaeology». Έκαναν ανασκαφές σε μια τοποθεσία όπου πίστευαν ότι βρισκόταν ο καταυλισμός του Σέλκιρκ και ανακάλυψαν διάφορα αντικείμενα που φανερώνουν την παρουσία του εκεί. Το σημαντικότερο ήταν το κάτω σκέλος ενός διαβήτη, που είναι γνωστό ότι είχε ο Σέλκιρκ στον ναυτικό εξοπλισμό του. Από τον καταυλισμό του, ο Σέλκιρκ ανέβαινε στην κορυφή του βουνού, όπου πιθανόν περνούσε αρκετές ώρες καθημερινά. Αν εντόπιζε πανί, έπρεπε να αποφασίσει αν ανήκε σε φίλο ή σε εχθρό. Είδε μερικά πλοία, δύο μάλιστα ισπανικά αγκυροβόλησαν στο νησί, όμως κατάφερε να μην τον εντοπίσουν.
Οι πρώτοι οκτώ μήνες ήταν δύσκολοι για τον Σέλκιρκ, όμως σιγά σιγά άρχισε να φτιάχνει ένα σπίτι. Σύντομα η ζωή του βελτιώθηκε. Το κλίμα ήταν ήπιο, δεν υπήρχαν επικίνδυνα ζώα, υπήρχαν όμως ρυάκια με πόσιμο νερό. Φώκιες άραζαν στην ακτή, αστακοί και πολλές ποικιλίες ψαριών κατοικούσαν στις λιμνοθάλασσες και βρώσιμα φυτά αφθονούσαν στο νησί.
Ο Σέλκιρκ δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εκεί. Το 1575, Ισπανοί εξερευνητές έφεραν κατσίκες στο νησί και στη συνέχεια πλοία έφεραν γάτες και ποντικούς. Ο Σέλκιρκ εξημέρωσε αγριόγατες για να τον προστατεύουν τη νύχτα από τους ποντικούς που ροκάνιζαν τα πόδια του. Ένα κοπάδι αγριοκάτσικα έγιναν η καλύτερη διασκέδασή του. Έμαθε να τα ξεπερνάει στο τρέξιμο και να τα ρίχνει στο έδαφος.
Μετά τη διάσωσή του από τους Άγγλους κουρσάρους, ο Σέλκιρκ ταξίδεψε τρία χρόνια μαζί τους. Στο τέλος του 1711, επέστρεψε στην Αγγλία. Διηγούνταν τις ιστορίες του στις παμπ έναντι φαγητού και ποτού. Ο αρχαιολόγος Κάλντγουελ εικάζει ότι εκεί συνάντησε τον Νταφόε. Η ζωή του Σέλκιρκ έφθασε στο τέλος στα 45 του. Στις 12 Δεκεμβρίου 1721 πέθανε από κίτρινο πυρετό στα ανοιχτά της Δυτικής Αφρικής. Το μυθιστόρημα «Ροβινσώνας Κρούσος» ήταν ήδη μεγάλη επιτυχία.
Με μια ματιά
● Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ροβινσώνας Κρούσος Ονομαζόταν Αλεξάντερ Σέλκιρκ ● ΗΤΑΝ ΣΚΩΤΣΕΖΟΣ ναυτικός, γιος υποδηματοποιού, πειρατής, πότης και τραμπούκος ● ΕΜΕΙΝΕ τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες στο Μας α Τιέρα, στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντεζ, 650 χλμ. από τις ακτές της Χιλής ● ΔΕΝ ΝΑΥΑΓΗΣΕ, αλλά ο καπετάνιος του τον παράτησε στο νησί το 1705, έπειτα από καβγά ●ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ μόνος του (ο «Παρασκευάς» είναι δημιούργημα του Νταφόε)
● ΔΕΝ ΕΙΧΕ να φοβηθεί κανίβαλους, αλλά αν τον έπιαναν Ισπανοί θα τον σκότωναν ή θα τον έπαιρναν σκλάβο ● ΜΕΤΑ τη διάσωσή του από Άγγλους πειρατές, ταξίδεψε για τρία χρόνια μαζί τους ● ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ στην Αγγλία το 1711 και διηγούνταν τις ιστορίες του στις παμπ, όπου εικάζεται ότι τον συνάντησε ο Ντανιέλ Νταφόε (φωτό αριστερά)
Όταν ο καπετάνιος του «Δούκα», ενός εγγλέζικου κουρσάρικου πλοίου, είδε μια φωτιά να καίει σ΄ ένα ακατοίκητο νησί στον Νότιο Ειρηνικό, έστειλε μια ένοπλη ομάδα για να ερευνήσει. Όταν οι άνδρες επέστρεψαν στο πλοίο, έφεραν μαζί τους πολλούς αστακούς και ένα μαλλιαρό πλάσμα. Η μορφή που ανέβηκε στον «Δούκα» στις 2 Φεβρουαρίου 1709 ήταν ανθρώπινη, όμως άγρια σαν ζώο. Ένας άνθρωπος ξυπόλητος και με το σώμα καλυμμένο με τομάρια κατσίκας. Στο μυθιστόρημά του, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719, ο Ντανιέλ Νταφόε ονόμασε το πλάσμα αυτό Ροβινσώνα Κρούσο. Όμως ο πραγματικός Ροβινσώνας ήταν ένας άνθρωπος ονόματι Αλεξάντερ Σέλκιρκ. Ήταν Σκωτσέζος, ο έβδομος γιος ενός υποδηματοποιού από το χωριό Λόουερ Λάργκο, κοντά στο Εδιμβούργο. Είχε περάσει τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες στο Μας α Τιέρα, ένα ανεμοδαρμένο νησί στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντεζ, 650 χλμ. στα ανοιχτά των ακτών της Χιλής. Ο καπετάνιος του τον παράτησε στον νησί έπειτα από έναν καβγά, αφήνοντάς του λίγα ρούχα, ένα μαχαίρι, ένα τσεκούρι, ένα πυροβόλο όπλο, συσκευές πλοήγησης, μια κατσαρόλα, καπνό και μία Βίβλο.
Σήμερα, 300 χρόνια μετά την επιστροφή του στην κοινωνία, οι επιστήμονες σκιαγραφούν ένα πορτρέτο του πραγματικού Ροβινσώνα. Ο Σέλκιρκ ήταν πειρατής, πότης και καβγατζής τραμπούκος. Δουλεύοντας σε πειρατικά στη Μεσόγειο και την Καραϊβική, λήστευε Ισπανούς και Γάλλους.
Ο Ντέιβιντ Κάλντγουελ, 57 χρονών, είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας, στο Εδιμβούργο. Όταν ο Νταϊσούκε Τακαχάσι, ένας Γιαπωνέζος λάτρης του Ροβινσώνα Κρούσου, του ζήτησε να ταξιδέψει μαζί του ώς το μακρινό νησί για να αναζητήσουν τα ίχνη τού Σέλκιρκ, δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Οι Κάλντγουελ και Τακαχάσι έμειναν πάνω από έναν μήνα στο νησί, το οποίο μετονομάσθηκε το 1966 επισήμως σε νησί Ροβινσώνας Κρούσος και σήμερα μένουν εκεί 600 άνθρωποι, κυρίως ψαράδες αστακού. Περιέγραψαν πρόσφατα τα ευρήματά τους στην ακαδημαϊκή Επιθεώρηση «Ρost-Μedieval Αrchaeology». Έκαναν ανασκαφές σε μια τοποθεσία όπου πίστευαν ότι βρισκόταν ο καταυλισμός του Σέλκιρκ και ανακάλυψαν διάφορα αντικείμενα που φανερώνουν την παρουσία του εκεί. Το σημαντικότερο ήταν το κάτω σκέλος ενός διαβήτη, που είναι γνωστό ότι είχε ο Σέλκιρκ στον ναυτικό εξοπλισμό του. Από τον καταυλισμό του, ο Σέλκιρκ ανέβαινε στην κορυφή του βουνού, όπου πιθανόν περνούσε αρκετές ώρες καθημερινά. Αν εντόπιζε πανί, έπρεπε να αποφασίσει αν ανήκε σε φίλο ή σε εχθρό. Είδε μερικά πλοία, δύο μάλιστα ισπανικά αγκυροβόλησαν στο νησί, όμως κατάφερε να μην τον εντοπίσουν.
Οι πρώτοι οκτώ μήνες ήταν δύσκολοι για τον Σέλκιρκ, όμως σιγά σιγά άρχισε να φτιάχνει ένα σπίτι. Σύντομα η ζωή του βελτιώθηκε. Το κλίμα ήταν ήπιο, δεν υπήρχαν επικίνδυνα ζώα, υπήρχαν όμως ρυάκια με πόσιμο νερό. Φώκιες άραζαν στην ακτή, αστακοί και πολλές ποικιλίες ψαριών κατοικούσαν στις λιμνοθάλασσες και βρώσιμα φυτά αφθονούσαν στο νησί.
Ο Σέλκιρκ δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εκεί. Το 1575, Ισπανοί εξερευνητές έφεραν κατσίκες στο νησί και στη συνέχεια πλοία έφεραν γάτες και ποντικούς. Ο Σέλκιρκ εξημέρωσε αγριόγατες για να τον προστατεύουν τη νύχτα από τους ποντικούς που ροκάνιζαν τα πόδια του. Ένα κοπάδι αγριοκάτσικα έγιναν η καλύτερη διασκέδασή του. Έμαθε να τα ξεπερνάει στο τρέξιμο και να τα ρίχνει στο έδαφος.
Μετά τη διάσωσή του από τους Άγγλους κουρσάρους, ο Σέλκιρκ ταξίδεψε τρία χρόνια μαζί τους. Στο τέλος του 1711, επέστρεψε στην Αγγλία. Διηγούνταν τις ιστορίες του στις παμπ έναντι φαγητού και ποτού. Ο αρχαιολόγος Κάλντγουελ εικάζει ότι εκεί συνάντησε τον Νταφόε. Η ζωή του Σέλκιρκ έφθασε στο τέλος στα 45 του. Στις 12 Δεκεμβρίου 1721 πέθανε από κίτρινο πυρετό στα ανοιχτά της Δυτικής Αφρικής. Το μυθιστόρημα «Ροβινσώνας Κρούσος» ήταν ήδη μεγάλη επιτυχία.
Με μια ματιά
● Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ροβινσώνας Κρούσος Ονομαζόταν Αλεξάντερ Σέλκιρκ ● ΗΤΑΝ ΣΚΩΤΣΕΖΟΣ ναυτικός, γιος υποδηματοποιού, πειρατής, πότης και τραμπούκος ● ΕΜΕΙΝΕ τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες στο Μας α Τιέρα, στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντεζ, 650 χλμ. από τις ακτές της Χιλής ● ΔΕΝ ΝΑΥΑΓΗΣΕ, αλλά ο καπετάνιος του τον παράτησε στο νησί το 1705, έπειτα από καβγά ●ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ μόνος του (ο «Παρασκευάς» είναι δημιούργημα του Νταφόε) ● ΔΕΝ ΕΙΧΕ να φοβηθεί κανίβαλους, αλλά αν τον έπιαναν Ισπανοί θα τον σκότωναν ή θα τον έπαιρναν σκλάβο ● ΜΕΤΑ τη διάσωσή του από Άγγλους πειρατές, ταξίδεψε για τρία χρόνια μαζί τους ● ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ στην Αγγλία το 1711 και διηγούνταν τις ιστορίες του στις παμπ, όπου εικάζεται ότι τον συνάντησε ο Ντανιέλ Νταφόε (φωτό αριστερά)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου